Teatr Wiczy to grupa alternatywna o punkowym rodowodzie. Został założony w 1991 roku w Brodnicy przez Romualda Wiczę-Pokojskiego. Od ponad dekady siedzibą Teatru jest Toruń, miasto Mikołaja Kopernika, który poruszył ziemię. Grupa prezentuje spektakle na scenach teatralnych jak i w miejscach niekonwencjonalnych. Wprowadza teatr w przestrzenie hal fabrycznych, parkingów, placów zabaw. Teatr Wiczy nie unika spotkań z kilkusetosobową widownią pod gołym niebem, ale równie dobrze prezentuje się w samochodzie campingowym, podczas spektaklu z udziałem dziesięciorga widzów. W ich spektaklach wykorzystywane są elementy happeningu, improwizacji, art performensu, avant wodewilu. Zespół ma na swoim koncie dwadzieścia osiem premier, z których najbardziej znane to: Sarkazja (1994), Siechce (1996), Sezon w piekle (1999), Krakersy (2000), Czyściciel dywanów (2002, 2005), Po prostu (2003), Emigranci (2004), Cesarz (2005), Złamane paznokcie. Rzecz o Marlenie Dietrich (2007), Ja. Dyktator (2011).

Artyści związani z Teatrem Wiczy tworzą grupę zróżnicowaną i posługują się szerokim spektrum środków wyrazu. Działania aktora Teatru Wiczy cechuje swobodne przechodzenie od aktorstwa groteskowego do psychologicznego, od nawiązywania żywego kontaktu z partnerem i widzem – do scenicznego monologu oraz przewaga ekspresji ruchowej (szczególnie mimiki i gestu) nad komunikatem słownym. Istotnym elementem poetyki spektakli Teatru Wiczy jest również muzyka, która nie stanowi wyłącznie tła, ale często jest kontrapunktem dla działań scenicznych. Warto zaznaczyć, iż Wicza-Pokojski często wykorzystuje muzykę popularną: utwory polskich zespołów punkowych z lat osiemdziesiątych, reggae, rap, utwory instrumentalne lub muzykę na żywo – tu szczególne znaczenie mają wszelkie instrumenty perkusyjne, które budują rytm spektakli.
Niemały wpływ na wizerunek Teatru Wiczy ma tematyka spektakli, których „punktem wyjścia ma być otaczająca rzeczywistość”: „problemy, kompleksy, niepowodzenia stwarzają […] postacie, te w życiu i te na scenie”. Myśl rozwija Wicza-Pokojski w wywiadzie dla „Gazety Olsztyńskiej”:

Staramy się być alternatywni w stosunku do rzeczywistości […] Nasz teatr jest wyborem życia, a nie pracy w teatrze […] Jesteśmy teatrem idei […] staramy się być krytyczni wobec świata zastanego i samych siebie. Chcemy przynajmniej sprowokować do refleksji, chwili zawieszenia. W teatrze jest wyraźna jakość spotkania aktora z widzem. Możemy do niego mówić wprost […].

Spektakl „Dobroć, nasza dobroć” powstał w 2016 roku z okazji jubileuszu 25-lecia Teatru Wiczy. Zobaczymy w nim: Radosława Garncarka, który od 2000 do 2012 roku był aktorem Teatru Horzycy, Zofię Nather – aktorkę współpracującą m.in. z gdańskim Teatrem Wybrzeże i Teatrem BOTO w Sopocie, Radosława Smużnego związanego z Teatrem Wiczy od 15 lat, którego na co dzień możemy oglądać m.in. w przedstawieniach realizowanych przez Kujawsko -Pomorski Impresaryjny Teatr Muzyczny oraz Krystiana Wieczyńskiego – aktora, który 25 lat współtworzy Teatr Wiczy. Na co dzień jest instruktorem ds. teatru i cyrku w Wojewódzkim Ośrodku Animacji Kultury w Toruniu.
*Informacje zaczerpnięte z artykułu Anny Nowak „Grunt to bunt. Teatr Wiczy jako teatr punkowy”

Więcej o spektaklu “Dobroć nasza dobroć” tutaj. KLIKNIJ